Weisshorn 4505m
Noordgraat
AD+
rots tot III+ (IV+)
7 tot 9 uur vanuit de Cabane de Tracuit.
(Deze tijd is sterk afhankelijk van de condities op de berg.)
Persoonlijke beklimming: 2010
De tocht start met het beklimmen van de 4153 meter hoge Bishorn. Een voortop van de Weisshorn met een erkende UIAA status als zelfstandige vierduizender. Van de hut is dit ongeveer een kleine drie uur lopen naar de top. Dit zou niet echt tot problemen mogen leiden.
Vanaf de top van Bishorn loop je ongeveer in 20 minuten naar het Weisshornjoch. Hier is de flank relatief steil. Dus loop hier vooral geconcentreerd en verkort op de top van de Bishorn je touw. (van langtouw naar korttouw.)
Vanuit het Weisshornjoch begint de eigenlijke Noordgraat. Hier begint de rots, en je volgt deze tot je bij een tweetal abseils komt. Een Korte en een wat langere van ongeveer 25 meter. De rots naar de Abseils toe is in de Ie en IIe graat dus redelijk eenvoudig.
De twee torens die moeten worden afgedaald zijn voorzien van goede abseilhaken. Op de steile kant vind je diverse boorhaken, zodat je de graat ook in tegengestelde richting goed af kan zekeren. Tegenovergesteld deze graat volgen zou ik wel sterkt afraden! maar je kan de haken nodig hebben als je vroegtijding de route wilt verlaten.
Nu is het nog een flink stuk klauteren richting de grosse Weisshorn Gendarme. Over het algemeen zit de rots vast maar regelmatig kom je in stukjes heikel terrein terecht. In dit stuk van de graat bevinden zich niet echt moeilijkheden. Het is gewoon lekker klassiek graatklimmen. (Als je echt in vol heikel terrein staat, moet je wel even kijken of je op de juiste route zit)
Het moeilijkste gedeelte van de route zit hem in een steile rotspassage net voor de Grande Gendarme. Hier moet je wel een beetje opletten. In de topo staat deze passage als III+ beschreven maar dat is het zeker niet! Opzich zitten er grepen genoeg, maar een III+ met een licht overhangend stuk erin..? Technisch is deze passage een goede IV+ (misschien V-, maar dat vind ik persoonlijk ook weer niet)
Daarbij komt het dat deze passage redelijk exposure is. Je moet dus stevig in je schoenen staan om deze passage met rugzak en stijgijzers aan te klimmen. (en pickel tussen je draagband geklemt.) Er is veel lucht onder je en je kijkt diep naar beneden.
Er zitten boorhaken om de drie meter maar Je kan materiaal bij plaatsen als het moet.
Dit is de meest zware passage van de route (+/- 30 meter). Zorg dus dat je op voorhand in een sportklimgebied gewoon soepel een V kan klimmen op bergschoenen en rugzak, en ook in alpien terrein een stevige IV+ op steigijzers. Dit om stress op de berg te voorkomen, Het is lekker als je in dit terrein wat over hebt.
Om bij de steile passage te komen traverseer je eerst een bandje. (foto hierboven) Hier zit één boorhaak en je klimt zo naar een geboorde standplaats. Hier begint het klimmen. Je volgd gewoon de haken dus dat kan niet missen. Grepen zijn er ook genoeg. Het meest lastige is om voorbij een overhangend blok te komen. Daarna volgt een geboorde standplaats en heb je het (technisch!) moeilijkste deel gehad.
(De foto hiernaast geeft het begin van de passage weer.)
Vanaf deze standplaats is het nog even een stukje klauteren op de graat, maar daarna is het nog even goed opletten. Je komt hier in de flank van de Grand Gendarme terecht. (Zermatter zijde) het terrein is hier zeer Heikel. Er lopen sporen van voorgangers die je met een alpinistenoog redelijk goed kunt zien. Maar er zit hier erg veel los en kijk dus goed wat je vast pakt. Het beste kun je deze (3 tot 4) touwlengtes dan ook volledig uitzekeren. Maak wel een goede stand aan een vast blok of scheur. tussenzekeringen zijn hier bijna onmogelijk door de brakke rots. Neem enkele middelmaat nuts mee. Deze kun je hier her en der kwijt voor een goede stand.
Na het rotsgedeelte volgt een ontzettend mooie sneeuwgraat. Let wel op, dit was voor ons het moeilijkste gedeelte van de beklimming.
Door de warme temperatuur was de sneeuw al erg zacht geworden en dit was dus redelijk (lees erg) gevaarlijk. Ook ontbrak bij ons het spoor want de route was al ruime tijd niet meer gedaan. Voor mij was het echt een eer om persoonlijk het spoor te mogen zetten op zo,n mooie berg als de Weisshorn maar we moesten wel voor 1000% geconcentreerd te werk gaan.
Elke stap zetten we langzaam en soms twee keer om een goed spoor te krijgen. We keken waar de sneeuw het hardst was. Aan de kant van Zermatt of Zinal en zette daar ons spoor. (echt bovenop de graat was te gevaarlijk) we moesten dus regelmatig wisselen van kant. We hadden ons aan kort touw (1 meter!) gezekerd, zodat we samen sterk staan en er minder kans is op meetrekken.
Enkele lengtes hebben we zelfs volledig uitgezekerd vanwege de warme sneeuw. We maakten dan stand aan een ingegraven pickel. (Dodeman/ T anker)
Enkele keren moest ik letterlijk over de messcherpe graat kruipen. Met mijn pickel schraapte ik de bovenste sneeuw weg en met aan iedere kant één been naar beneden bungelend schoof ik steeds 20 cm verder. Dit koste veel tijd, maar het geeft wel een mooi gevoel zo zittend op een tot dan toe nog maagdelijke graat op een prachtige 4000er. Aan beide zijde heb je 1000 meter lucht onder je voeten.
Tip: Doe deze graat dus niet bij extreem warme temperaturen. Bij ons zat die eigenlijk net op (en soms over) het randje van veilig.
Wij stonden zelf pas om 13.45 op de top. Dat is eigenlijk veel te laat maar de zachte sneeuw had ons veel extra tijd gekost.
Afdaling:
Het beste kun je afdalen via de normaalroute, de Oostgraat. Het kost je vanaf de top nog ongeveer 5 uur om bij de Weisshornhut te komen. Er zijn niet echt bijzonderheden.
Het enige lastige stukje is als je aan het eind van de graat bent en je wil de flank naar beneden. Hier moet je goed kijken waar je naartoe moet. Er staan diverse steenmannetjes maar je moet gewoon goed kijken daar. Je kan daar snel van de route afwijken.
Beste periode:
juli / augustus