De Zuidkant van de Mont Blanc is het ideale oefenterrein voor alpinisten die zich voor willen bereiden op grote expedities in de Himalaya. Grote hoogte, extreem geëxponeerd terrein, geen goede omkeermogelijkheden, Het weer en de wind die volle impact heeft op deze berg, en jij als klimmer die echt de verhouding aan neemt als een molecuul in deze extreme dimensies vormen deze kant nu niet echt tot het ideale terrein om grappen uit te halen of om jezelf tegen te komen. Alle routes vanuit de Italiaanse kant van de Mont Blanc zijn dan ook uitsluitend voor extreem ervaren alpinisten! Er is hier eenvoudig weg geen ruimte voor fouten, onervarenheid of ruime overschrijding van de gidsjestijd!

De Brouillardgraat behoord tot één van de makkelijkere graat toeren vanuit Italië. Maar ondanks de technische waardering van AD+/D is deze toer echt zeer serieus te nemen! Niet voor niets is deze graat dan ook voor de meeste vierduizender verzamelaars één van de laatste sleutelstukken van hun grote project.

De Brouillardgraat kun je feitelijk in drie verschillende variaties klimmen, namelijk:

-Klassiek, Dat heet over het Eccles Bivak direct naar Col Emile Rey en dan zonder het beklimmen van de Mont Brouillard en de Punta Barretti over Pionte Louis Amedeo en M.B. du Courmayeur naar de op van de Mont Blanc. (dat doen de meesten mensen met uitzondering van verzamelaars)

-Intergraal, Je start vanuit het val Veny, en volgt de gehele graat over alle toppen richting de top van de Mont Blanc.

-Klassiek plus, Je klimt vanuit het Eccles Bivak direct naar Col Emile Rey, vervolgens klim je terug over de graat richting Mont Brouillard en Punta Baretti om vervolgens weer de zelfde weg terug te klimmen richting de Col Emile Rey. Vanuit de col klim je dan verder over de rest van de graat tot de top van de Mont Blanc.

Voor de twee varianten rechtstreeks vanuit de Col Emile Rey  is het advies om altijd over het Eccles bivak te gaan en niet zoals in oudere topo’s nog regelmatig staat beschreven over Ref. Sella. (aan de west kant) deze Route is objectief extreem gevaarlijk! En sowieso langer. Let wel, ook de directe klim naar de col vanuit het Eccles Bivak (circa 400 hm) is niet geheel zonder gevaar! Er is hier zeer regelmatig steenslag! Blijf hier zo veel mogelijk aan de linker kant van het Couloir en stap niet met te warme temperaturen in! Een vroege start vanuit het Bivak heeft hierbij de voorkeur.

Persoonlijk hebben wij het in 2013 als volgt gedaan:

-Dag 1, aanloop naar de Monzino hut (bivak boven de hut)

-Dag 2, 5:00 uur vertrek Monzino hut, aanloop Ref. Eccles (aankomst 8:00 uur), directe beklimming Col Emile Rey, (niet ideaal qua tijdstip..) Beklimming Mont Brouillard en Punta Baretti, terugklimmen naar de col. (10 meter boven de col is een relatief goede bivakplek) en vervolgens het beklimmen van de technische moeilijkheden van de wand direct boven de col. Bivak op circa 4100 Meter. (goed bivak maar moeilijk te vinden!)

-Dag 3, Vertrek uit bivak en beklimming Pointe Louis Amedeo, Mont Blanc du Courmayeur en de Mont Blanc zelf. Afdaling naar Aiguille du Midi. Deze dag duurde langer als verwacht.

Belangrijk om te weten!

De rots kwaliteit tussen de Col, de Mont Brouillard en de Punta Barreti is extreem brokkelig! Controleer echt iedere greep die je vast pakt en kontroller echt alles waar je op gaat staan! Zorg ook dat je niet teveel de wand in gaat. Loop hier uiteters geconcentreerd! Ook het integrale stuk is extreem brokkelig.

De technische moeilijkheden zitten in het stuk ten Noorden van de Col Emile Rey. Hier kom je vrijwel direct in een massief grote en vooral steile rotswand terecht. Klim gelijk na de col een 25 meter naar rechts en klim hier via een spleten systeem naar boven. Vaak kom je hier grote verijsde stukken rots tegen. Je bent volledig afhankelijk van eigen zekeringsmateriaal, met uitzondering van een paar mephaken in twee sleutelpassages kom je bijna geen klassiek materiaal tegen.

Zorg dat je na het beklimmen van de Sleutellengte (4+ /5- Alpien en expo!) niet verder direct naar boven klimt. Maak een hele kleine traverse naar Rechts (2 meter) klim hier 4 meter omlaag en klim vervolgens schuin naar Rechts, vanaf hier wordt het terrein iets minder steil. Later komen er waarschijnlijk nog twee zwaar verijsde spleten. Geef je ogen hier de kost. Vaak kun je links van de verijsde spleten een droge variant klimmen, wellis waar moeilijker maar wel veiliger.

Op het stuk na de Luige Amedeo kom je nog een aantal gendarmes tegen, hier moet je soms heel erg goed kijken langs welke kant je moet klimmen. De grootse en opvallendste gendarme gaat in ieder geval over Links, via een spleten systeem.

Leuk om te weten.

Naast de Aiguille du Jardin is de Punta Barreti misschien wel de minst beklommen vierduizender van de Alpen. Slechts een handje vol beklimmingen per jaar telt deze zeer afgelegen en vooral brokkelige vierduizender. De meeste van deze beklimmingen worden dan ook puur ondernomen door echte vierduizender verzamelaars, de Punta Barreti ligt zeer geïsoleerd.